Uitwisseling MSV jeugd met Lonlas Boys Club uit Wales

19 apr 20215 minuten om te lezen

In het kader van verhalen uit de 50 jarige geschiedenis van onze mooie club MSV’71, mag een verhandeling over de uitwisseling in de jaren ‘90 met Lonlas Boys Club uit Wales niet ontbreken. In die periode was ik (Wim Bijkerk) jeugd coördinator en - trainer bij MSV en speelden onze zoons Tom en Roel in de jeugd van MSV.

Om het jaar kwam de club uit Wales met 3 jeugdelftallen naar Maassluis en het andere jaar gingen wij met de B, C en D jeugd naar Wales. Grote man achter dit spektakel was MSV legende Maarten Bakker. Het was voor hem en zijn medewerkers jaarlijks een hele klus om het allemaal te organiseren vooral als MSV de ontvangende partij was. Er kwamen dan zo’n 50 jeugdspelers (van 12 tot 16 jaar) en ongeveer 10 begeleiders naar Maassluis.

Deze moesten uiteraard ergens onder worden gebracht. Voor de begeleiding werd een hotel geregeld maar voor de opvang van de jongens moesten voldoende gastouders bereid worden gevonden om een of meerdere jongens voor enkele dagen in huis te nemen. Dit lukte altijd wonderwel.

Gastgezinnen

Zo heeft het gezin Bijkerk ook enkele malen als gastouder mogen optreden. Toen de bus uit Wales op het MSV terrein arriveerde stonden de gastouders klaar om de aan hen toevertrouwde jongens te ontvangen. Als eerste kwam een knul van een jaar of 16 brullend en lallend, met een Wales vlag om zijn middel de bus uit. Hij had praatjes voor tien. De ouders keken elkaar ongerust aan. “Die zal je maar hebben” !!! En ja hoor de familie Bijkerk was de “gelukkige”. Alle andere ouders wensten ons opgelucht en met een flinke “glimlach” veel succes !!! Deze Damien bleek eenmaal in ons huis aangekomen gelukkig een aardige en vlotte knul. Vervolgens ontsponnen zich, rondom door MSV georganiseerde jeugdtoernooien en andere activiteiten, hele leuke dagen waarbij veel vriendschappen werden gesloten. Prachtig om mee te maken.

Onvergetelijk

Wat mij betreft waren vooral de meerdaagse uitstapjes naar Wales onvergetelijk. Zo vertrokken wij met 3 teams (B1,C1 en D1) en zo’n 10 begeleiders onder aanvoering van Maarten en Anneke Bakker vanaf MSV met de bus naar de Stena Line in Hoek van Holland.

Die eerste keer was het noodweer en het stormde flink. In Hoek van Holland lag de boot (nog aan de kant) al flink te schommelen. Voor velen (waaronder ik) was het de eerste zeereis dus erg op ons gemak waren wij niet. Het werd een reis om nooit meer te vergeten. We sliepen met zijn allen in een soort bioscoopzaal. Ik schat dat zo’n 50% van de jongens die nacht beroerd (zeeziek) is geworden met alle gevolgen van dien. Er hing al snel een vreselijke kots lucht in de slaapzaal. Gelukkig nam de wind af en kwamen we toch rustig in Harwich aan.

Van daaruit met de bus via Engeland over de beroemde Severn bridge naar Wales (volgens de ook aanwezige Steven James naar “the wrong side of the bridge “) naar het pittoreske plaatsje Neath nabij Swansea.

Met de Pet rond

Er had zich aan boord overigens een vervelend incident voorgedaan. Robert den Drijver ( de helft van de illustere tweeling) had zijn portemonnee ergens laten liggen en niet meer teruggevonden. Anneke Bakker had met hem te doen en ging in de bus met de “pet” rond. Tot grote vreugde van Robert waren de MSV’ ers vrijgevig en had hij na de inzameling twee keer het bedrag dan waarmee hij van huis was vertrokken (dat is ook MSV haha ).

Sfeermaker Marlon

Tijdens de busreis werden wij vooral vermaakt door onze eigen spreekstalmeester Marlon Mohunlol die om het half uur de microfoon pakte en dan na het roepen van JONGENS …….even luisteren …..het ene na het andere van hem bekende “onzinverhaal” op ons los liet.

In Neath aangekomen vertrokken de jongens met hun gastouders. Die zelfde avond nog was er voor de jongens een disco avond georganiseerd waar ook alle plaatselijke schonen aanwezig waren. De begeleiding ging met de bus richting stadhuis waar een officiële (!) ontvangst door de burgemeester op het programma stond.

Maarten en Anneke (VIPS) werden apart toegesproken door de burgemeester waarna (uiteraard) Marlon een “onvergetelijke” speech hield.

Daarna werd ons een hapje en (vooral) drankje aangeboden.

De vrouw van de burgemeester werd na enige drankjes wat “losser in de omgang” en maakte op niet mis te verstane wijze haar “interesse” kenbaar in onze Steven James. Steven was in die tijd een “woeste” verschijning met een prachtige paardenstaart. Steven werd er tot onze grote pret behoorlijk verlegen van

Stropdassen voor Mr Windsor

Na het drankgelag op het stadhuis vertrokken wij naar pension Windsor van mr. en mrs. Windsor (echt waar !). Daar ontspon zich in de huiskamer een gezellige avond. Bij een vorige gelegenheid had Marlon begrepen dat mr. Windsor een verwoed verzamelaar was van stropdassen. Marlon had ons allemaal aangespoord om zoveel mogelijk stropdassen te verzamelen. Ed Mansveld bijvoorbeeld had bij zijn relaties om stropdassen met bedrijfslogo gebedeld. Hij alleen had er al zo’n 20 (!) verzameld. Samen met de MSV stropdas (van het bestuur) bood Marlon mr. Windsor namens ons allen zo’n 40 stropdassen aan (voor zijn verzameling!).

Het viel mij toen al op dat het echtpaar Windsor na het uitpakken van de stropdassen elkaar verbaasde en ongemakkelijke blikken toewierp. Ik voelde nattigheid. En ja hoor. Mr. Windsor spaarde helemaal geen stropdassen. Tot op de dag van vandaag weet ik niet of Marlon dat werkelijk dacht of dat het een van zijn vele geintjes was. Eenmaal op de slaapkamer die ik deelde met mijn vaste kompaan (elftalleider en sponsor) Ed Mansveld memoreerden wij dat de eerste dag al onvergetelijk was . Dat beloofde wat.

De volgende ochtend uiteraard een traditioneel Engels ontbijt . Anneke Bakker sprak toen de onvergetelijke worden “dat vreet ik niet “ !

Voetbal

Die dag stond er een toernooi op de agenda. Wij moesten aantreden tegen enkele regionale teams die gemiddeld 2 jaar ouder waren en twee koppen groter. Wij hadden in die tijd enkele goede lichtingen die op zijn Nederlands verzorgd voetbal wilden spelen. Dat was buiten de tegenstanders gerekend. Bij iedere balaanname van onze jongens volgde een keiharde tackle van de tegenstander. Wij wisten niet wat wij mee maakten. Er zijn nog nooit zoveel vrijwilligers geweest voor een reserve beurt. Een toernooi om snel te vergeten.

Die avond vertrokken wij met zijn allen naar het stadion van Cardiff om een heuse interland Wales - Belgie bij te wonen. Nadat wij het HUP HOLLAND HUP inzetten werden wij door de omstanders wat meewarig bekeken. Na terugkomst in Neath was er nog een afsluitend “gezellig samenzijn” in het clubhonk van Lonlas Boys Club.

Uitgeblust

Tegen middernacht was het tijd om richting Maassluis te vertrekken. Na het uitwisselen van enkele dankwoorden over en weer stapten wij allen moe maar voldaan in de bus. Er stonden een hoop meisjes met tranen in de ogen ons na te zwaaien. Onze jongens hadden indruk gemaakt hahaha!

Nooit was het rustiger in de bus dan die terugreis naar Harwich. Marlon probeerde nog wel een paar keer de microfoon te pakken maar die werd hem gelukkig steevast afgepakt.

De volgende middag arriveerden wij weer op het MSV sportpark, waar de ouders hun kroost weer in ontvangst namen en de begeleiding afscheid van elkaar nam, maar niet zonder Maarten en Anneke Bakker te bedanken voor een geweldig avontuur.

1 April

Diezelfde avond nog werden alle begeleiders gebeld door Marlon. Hij was gebeld vanuit Wales. Er was “stront aan de knikker” . De jongens hadden in een baldadige bui flink wat schade aangericht.

Men eiste schadevergoeding. Marlon had het bestuur van MSV al ingelicht en wij werden allemaal de volgende ochtend om 09.00 uur bij MSV verwacht.

Mijn attente vrouw Karin wees mij erop dat het de volgende dag 1 april was. Wij wisten allemaal dat Marlon in die periode steevast een 1 april grap verzon waar hij maanden op broedde. Ik vermoedde nu ook nattigheid want waarom werd Marlon vanuit Wales gebeld en niet Maarten Bakker (die was boos dat hij niet was gebeld door Wales)?

De volgende ochtend stond iedereen (Ed Mansveld had zelfs een vrije dag genomen) op het afgesproken tijdstip bij het uiteraard gesloten MSV sportpark. Marlon en het bestuur waren in geen velden of wegen te bekennen.